Po odzyskaniu niepodległości na terenie Gniewkowa funkcjonowała Szkoła Powszechna Nr 1 przy ul. Toruńskiej. Przyrost demograficzny w latach trzydziestych zmusił władze miejskie i oświatowe do rozpoczęcia działań w celu utworzenia drugiej szkoły powszechnej. Działania takie rzeczywiście były konieczne, gdyż liczba dzieci  według spisu z roku 1931 przekroczyła 1200.

         Działania na rzecz powołania Szkoły Powszechnej Nr 2 rozpoczęła w 1934 roku Rada Szkolna Miejscowa (RSM) pod przewodnictwem burmistrza Augustyna Pyki.

         Na posiedzeniach z 10 i 14 sierpnia 1934 roku Rada Szkolna Miejscowa wyraziła pozytywną opinię dotyczącą utworzenia dwóch systemów szkolnych i, powołując się na uchwałę Rady Miejskiej, postanowiła jednogłośnie wyrazić zgodę na urządzenie drugiej szkoły w budynku byłego Szpitala Powiatowej Kasy Chorych "[...], ponieważ dotychczasowy gmach szkolny nie wystarczy na pomieszczenie obecnej liczby dzieci" .

         Starania gniewkowskich władz miejskich i szkolnych uzyskały także pozytywną opinię Rady Szkolnej Powiatowej w Inowrocławiu. Zgodnie z protokółem z 01 grudnia 1934 roku zatwierdzona została uchwała Magistratu i RSM o podziale Szkoły Powszechnej Nr 1 na dwa systemy szkolne.

         Powyższe opinie i uchwały zostały uwzględnione przez Inspektorat Szkolny w Inowrocławiu przy tworzeniu planu sieci szkolnej powiatu inowrocławskiego na 1935 rok. Po przedstawieniu tego planu oraz opinii RSM i RSP Kuratorowi Okręgu Szkolnego Poznańskiego w Poznaniu zapadła decyzja o powołaniu z dniem 15 stycznia 1935 roku Szkoły Powszechnej Nr 2 w Gniewkowie. Jednocześnie Kurator zatwierdził powstanie dwóch obwodów szkolnych. Obwód szkolny nr 2 obejmował ulice: Dworcową, 17 Stycznia, Pająkowskiego, Piasta, Kilińskiego, Wałową, Zamkową, Podgórną, Ogrodową oraz miejscowość Lipie, a także ul. Sobieskiego od ul. Dworcowej do Szosy Inowrocławskiej i południową część Rynku. W sumie obowiązkowi szkolnemu podlegało 363 dzieci.  Utworzono siedem oddziałów:

- I a - 40 dzieci,

- I b - 38  -//-,

- II  -  63  -//-,

- III -  59  -//-,

- IV - 65  -// ,

- V - 45 -//-,

- VI - 53 -//-.

         Z powodu braku budynku dla nowej szkoły dokonano podziału pomieszczeń Szkoły Powszechnej Nr 1. Szkoła Nr 2 otrzymała sześć sal na pierwszym piętrze o powierzchni od 37 do 49 metrów kwadratowych oraz sale przyrodniczą i robót ręcznych do wspólnego wykorzystania. Rozwiązanie takie traktowano jako tymczasowe do momentu przeniesienia Szkoły Nr 2 do nowego budynku. Ostatecznie szkoła rozpoczęła funkcjonowanie 28 stycznia 1935 roku.

         W nowej placówce pracę rozpoczęło pięcioro nauczycieli: Jan Chmiel, Leon Skowroński, Zofia Frajerowa, Alicja Krupska, Stefania Frączkowa. Jeden etat zarezerwowano dla kierownika szkoły. Został nim Jan Chmiel. Na podstawie pisma Inspektoratu Szkolnego w Inowrocławiu od 28 stycznia 1935 roku do momentu rozstrzygnięcia konkursu na stanowisko kierownika szkoły powierzono mu pełnienie tych obowiązków. Konkurs odbył się 10 stycznia 1936 roku i zgodnie z jego wynikami Jan Chmiel został kierownikiem Szkoły Powszechnej Nr 2. Pochodził on z Kamionki w pow. gnieźnieńskim, gdzie urodził się 19 kwietnia 1905 roku. Po ukończeniu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Gnieźnie rozpoczął pracę jako nauczyciel tymczasowy. W latach następnych zdał egzamin praktyczny na nauczyciela szkoły powszechnej (09 kwietnia 1930) oraz ukończył Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie (01 grudnia 1937). Do Gniewkowa został przeniesiony na mocy dekretu Inspektoratu Szkolnego w Inowrocławiu z Mogilna na miejsce Tadeusza Tomaszewskiego. Tutaj pozostał do wybuchu wojny i do tego momentu pełnił funkcje kierownika Szkoły Powszechnej Nr 2.

         Kadra szkoły zmieniała się kilkakrotnie w ciągu pięciu lat funkcjonowania placówki przed wojną. Najczęściej była to wymiana nauczycieli pomiędzy Szkołą Nr 1 i Nr 2.

         W pierwszym roku istnienia Szkoła Powszechna Nr 2 nie posiadała odrębnego budżetu, o co wnioskowali już w lutym 1935 roku Jan Chmiel i Paweł Zawiłowicz, kierownik Szkoły nr 1. Sprawiało to kłopoty przy podziale funduszy na funkcjonowanie szkół, tym bardziej, że jak informował Jan Chmiel, w budżecie nie uwzględniono wydatków na sprawy organizacyjne Szkoły Nr 2, tj.: na materiały kancelaryjne, pieczęci. Rozdziału środków finansowych na działalność dwóch szkół dokonano dopiero w roku szkolnym 1936/1937. Z przyczyn organizacyjnych związanych z zajmowaniem tego samego budynku przez dwie szkoły, niektóre pozycje uwzględniono tylko w budżecie Szkoły Nr 1 np.: opał, opłaty i sprawy budowlane.

         Ważną zmianą w życiu szkoły było jej przemianowanie na mocy zarządzenia Inspektoratu Szkolnego w Inowrocławiu z 20 maja 1937 roku na Publiczną Powszechną Szkołę Żeńską. W tym też roku na podstawie rozporządzenia Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego o przemianowaniu publicznych szkół powszechnych, przemianowano 15 listopada 1937 roku siedmioklasową Publiczną Szkołę Powszechną nr 2 w Gniewkowie na Publiczna Szkołę Powszechną Stopnia III.         

         W okresie międzywojennym nie udało się niestety mimo wielu wysiłków przenieść Szkoły nr 2 do własnego budynku, choć czyniono w tym kierunku określone działania.  26 lipca 1934 roku odbyło się posiedzenie Rady Miejskiej w Gniewkowie, na którym "Zgodnie z postanowieniem Magistratu z dnia 23 lipca 1934 roku uchwalono przeznaczyć budynek "Domu Zubożałej Inteligencji" (byłego szpitala Powiatowej Kasy Chorych) po gruntownej przebudowie na drugi budynek szkolny. Celem pokrycia kosztów postanowiono zaciągnąć w zarządzie Komitetu Okręgowego Towarzystwa Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych w Poznaniu długoterminową bezprocentową pożyczkę w sumie 50.000 zł. "Na zebraniu obecni byli ze strony Zarządu Miejskiego: burmistrz Augustyn Pyka, wiceburmistrz Mieczysław Drzewiecki oraz Piotr Przybylski. Radę Miejską reprezentowali dr. med. Schwartz, Władysław Murawski, Ignacy Walicki, Ignacy Kłosowki, Józef Waiss, Jan Milewski, Edmund Lemański, Franciszek Barczak, Jan Wiśniewski, Czesław Kwiatkowski, Karol Dzetlein i Tadeusz Jarząbkiewicz. Realizując powyższe plany, Zarząd Miejski w Gniewkowie wystosował 09 września 1934 roku do Urzędu Wojewódzkiego pismo o pozwolenie na przebudowę Domu Zubożałej Inteligencji przy ul. Pająkowskiego na szkołę powszechną. Urząd wojewódzki pismem    z 15 lutego 1935 roku zatwierdził plany przebudowy i zezwolił na wykonanie jej według przedstawionego projektu. Urząd określił także warunki, jakie należy zachować przy budowie. Planów tych nie udało się jednak zrealizować w związku z odmową udzielenia pożyczki przez Okręgowe Towarzystwo Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych w Poznaniu. W 1938 roku próbowano złagodzić problem przepełnienia klas, adaptując na sale lekcyjne dotychczasowe mieszkania znajdujące się w budynku. Działania takie nie rozwiązały istniejącego problemu, co zmusiło władze miejskie i szkolne do szukania dalszych rozwiązań. W maju 1939 roku pojawiły się dwie koncepcje wyjścia z tej sytuacji: radny Feliks Adamski proponował rozbudowę istniejącego budynku szkolnego poprzez podwyższenie obecnego gmachu do drugiego pietra, natomiast  Rada Miejska nadal optowała za przebudową  Domu dla Zubożałej Inteligencji. W czerwcu 1939 roku Zarząd Miejski wydelegował radnego Feliksa Adamskiego oraz kierowników szkół, panów: Zawiłowicza i Chmiela do kuratorium w Toruniu celem przedłożenia posiadanych projektów rozbudowy dotychczasowego gmachu szkolnego oraz wyżej wymienionego schroniska. Plany te zniweczył jednak wybuch wojny.

         Budynek szkolny po wkroczeniu Niemców zamieniony został na obóz przejściowy, gdzie przetrzymywano aresztowanych Polaków z miasta i okolic. Po zlikwidowaniu obozu Niemcy przekazali budynek na cele oświatowe, tworząc w nim szkołę dla dzieci niemieckich, natomiast dzieci polskie uczęszczały do szkół w Zajezierzu i Wielowsi. Kadra nauczycielska przedwojennych szkół polskich narażona była na szczególne represje ze strony okupanta. Kierownik Szkoły Powszechnej Nr 2, Jan Chmiel, został aresztowany i przebywał w inowrocławskim więzieniu, gdzie był świadkiem śmierci kilku pracowników szkół gniewkowskich.

         Wraz z wyzwoleniem Gniewkowa 21 stycznia 1945 roku rozpoczął się powrót do normalnego funkcjonowania miasta. Odradzała się także oświata. Po oddaniu budynku przez Armię Czerwoną rozpoczęły się prace porządkowe i organizacyjne, zmierzające do rozpoczęcia nauki. Zapisy dzieci przyjmowane były od 25 lutego 1945 roku. Zapisano wówczas 750 dzieci, które przydzielono do dwóch szkół. I tak: dziewczęta do Publicznej Szkoły Powszechnej Stopnia III Nr 2 a chłopców do Publicznej Szkoły Powszechnej Stopnia III Nr 1. Obydwie szkoły z powodu braków lokalowych funkcjonowały na bazie budynku szkolnego przy ul. Toruńskiej. Korzystając z przedwojennych ustaleń, Szkoła Nr 1 zajmowała parter, natomiast Szkoła Nr 2 pierwsze piętro.

         Pracę organizacyjną nad uruchomieniem szkoły rozpoczęła p. Gertruda Mruczykówna 16 marca 1945 roku, tworząc sześć oddziałów i pełniąc jednocześnie funkcję pierwszego kierownika szkoły .

- 1 oddział kl. I

- 2 oddziały kl. II

- 2 oddziały kl. III

- 1 oddział kl. IV

         Nauka rozpoczęła się 17 marca 1945 roku. Każdy oddział miał po pięć lekcji tygodniowo. Od 8 kwietnia pracę rozpoczęła p. Wielicka i wtedy liczbę godzin zwiększono do dziesięciu tygodniowo. Po rozpoczęciu pracy przez p. Annę Marburżankę 13 kwietnia 1945 roku zorganizowano trzeci oddział kl. III. 23 kwietnia tegoż roku przyjęto do szkoły dzieci z rocznika 1937 i utworzono z nich drugi oddział klasy pierwszej. Łącznie w szkole funkcjonowało osiem oddziałów z 394 dziećmi. Liczba godzin przeznaczonych na wszystkie oddziały wynosiła 90 i przedstawiała się następująco:

- klasy I po sześć godzin - razem 12 godzin,

- klasy II po dwanaście godzin - razem 24 godziny,

- klasy III po dwanaście godzin - razem 36,

- klasa IV 18 godzin.

         Na końcu roku szkolnego 1945 roku obwód Szkoły Nr 2 obejmował miejscowości: Gniewkowo, Chrząstowo, Lipie, Odbudowanie, Walcerzewice, Wójtostwo, Podlesie, Michałowo, Wielowieś, Wierzchosławice, Dąblin.

         W lipcu 1945 roku pełnienie obowiązków kierownika szkoły przejął Stanisław Kowalczyk. Według projektu organizacyjnego na rok szkolny 1945/1946 obwód szkolny przedstawiał się następująco: Gniewkowo, Lipie, Wójtostwo, Chrząstowo, Michałowo, Podlesie. Obowiązywały następujące przedmioty nauczania: religia, j. polski, historia, geografia, nauka o przyrodzie, arytmetyka z geometrią, zajęcia praktyczne, rysunek, śpiew, ćwiczenia cielesne. W szkole przewidziano osiem etatów dla następujących  nauczycieli: Stanisława Kowalczyka (kierownika ), Krystyny Zabolewiczowej, Cecylii Adamskiej, Heleny Żołnowskiej, Gertrudy Mruczykówny, Jadwigi Niewiadomskiej, Anny Marburżanki i jeden etat nieobsadzony.

         Na początku roku szkolnego 1945/1946 szkoła posiadała sześć izb lekcyjnych, w których znajdowało się 305 miejsc w ławkach, a stan uczniów wynosił 376. Liczba uczniów w jednym oddziale wynosiła ok. 50 dzieci. Głównym problemem w nauczaniu był brak pomocy naukowych, które pożyczano od Szkoły Nr 1.

         Dalsze zmiany na stanowisku kierownika szkoły nastąpiły w roku 1946. 22 lutego Stanisława Kowalczyka zastąpiła Jadwiga Niewiadomska, a 25 kwietnia 1946 roku kierownikiem szkoły na następnych blisko dwadzieścia lat został Stefan Pietrowski. Do 1964 roku funkcję zastępcy pełniła pani Jadwiga Niewiadomska.

         Pierwsze lata powojennego życia szkoły to także czas powstawania pierwszych organizacji związanych z funkcjonowaniem placówki. 18 kwietnia założono żeńską drużynę harcerską pod kierunkiem p. Mruczykówny. Drużyna liczyła 48 członkiń podzielonych na pięć zastępów. 19 czerwca 1945 roku rozpoczęła działalność  organizacja PCK pod opieką p. Niewiadomskiej. 26 czerwca zorganizowano Koło Opieki Rodzicielskiej, które zajmowało się sprawami dożywiania dzieci, zaopatrzenia w przybory szkolne i podręczniki. Wkrótce rozpoczęła także działalność Spółdzielnia Uczniowska.

         W związku z brakiem możliwości kształcenia dzieci polskich w czasie wojny, w powojennym szkolnictwie stało się koniecznością nadrobienie tych zaległości. W związku z tym w latach 1945 i 1945/1946 funkcjonowały tzw. klasy przyspieszone, gdzie młodzież realizowała w ciągu jednego roku program dwóch lub trzech klas. Ich likwidacja nastąpiła z początkiem roku szkolnego 1946/1947, kiedy to miały istnieć tylko klasy normalne od I do VI, w których dzieci odpowiadały wiekiem - z nielicznymi wyjątkami - dozwolonym dwuletnim przerostom. W 1948 roku zlikwidowano także podział szkół na męską i żeńską wprowadzając koedukację. W wyniku tego koniecznym stał się podział Gniewkowa na rejony szkolne.

         Innymi specyficznymi działaniami edukacyjnymi, podejmowanymi przez szkolę, było także organizowanie i prowadzenie w 1948 roku Państwowych Kursów Dokształcających Oświaty Dorosłych I, II, III stopnia. Zajęcia odbywały się dwa razy w tygodniu od 15.00 do 19.00, a uczestniczyło w nich 70 osób zgromadzonych w sześciu oddziałach. W szkole od 1 IX 1949 roku odbywały się również kursy dla analfabetów, w których uczestniczyły 34 osoby w wieku o 15 do 45 lat. Ostatni taki kurs odbył się w 1953 roku, kiedy to na terenie obwodu szkolnego znajdowało się pięciu analfabetów. W roku szkolnym 1956/1957 przewidziano zorganizowanie dla osób, które ukończyły kurs dla analfabetów i osiągnęły 5 klas szkoły podstawowej, dalszą obowiązkową edukację na poziomie klas VI-VII.

          Jeszcze inną formą działalności było organizowanie i prowadzenie świetlic dla dorosłych, gdzie na zajęcia samokształceniowe uczęszczały 244 osoby.

         Od 1947 roku władze miejskie rozpoczęły starania o pozyskanie budynku poniemieckiego majątku Wójtostwo na potrzeby Szkoły Nr 2. Na ich wniosek w październiku 1947 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Toruńskiego wystosowało pismo do Wydziału Oświaty Rolniczej w tej sprawie. Przekazanie budynku, początkowo w dzierżawę za symboliczna złotówkę (od 18 maja 1948 do października 1948), a następnie na własność, miało pozwolić Zarządowi Miejskiemu na przystąpienie do przebudowy i remontów. Sprawa oddania nowego budynku do użytku przeciągała się jednak. Pojawił się problem wyeksmitowania lokatorów, którzy zajmowali budynek. Borykano się z charakterystycznymi dla okresu powojennego problemami, takimi jak brak funduszy i materiałów budowlanych. Rada Pedagogiczna była żywotnie zainteresowana polepszeniem warunków pracy i podjęła uchwałę o dopilnowaniu oddania budynku do użytku Szkoły Nr 2 (29.09.1949). W styczniu 1949 roku Rada Pedagogiczna postanowiła, aby wspólnie z młodzieżą szkolną przyjść z pomocą Zarządowi Miejskiemu w oczyszczeniu placu z gruzów, by w ten sposób przyspieszyć przygotowania na dzień otwarcia nowej szkoły, który, według przewidywań, miał nastąpić 21.12.1949 roku. Omówiono wówczas także szczegółowy program otwarcia nowego budynku szkoły. Terminu jednak nie udało się dotrzymać ze względu na wyżej wymienione trudności, mimo iż wykonanie zobowiązań przez dzieci przyspieszyło wykonanie robót. Ostatecznie nowy budynek szkolny oddano do użytku 01 maja 1950 roku. Naukę w nowej siedzibie rozpoczęło 293 uczniów, a liczebność oddziałów klasowych wahała się od 27 w klasie II do 47 w klasie VII. 

         Nowy budynek ułatwił funkcjonowanie szkole, choć nie rozwiązał wszystkich jej bolączek i problemów. Brak było przede wszystkim pomocy szkolnych, które podzielone zostały na "oddziały według przedmiotów". Brakowało lektur, w gabinecie geograficznym znajdował się tylko jeden globus, mało było pomocy do matematyki, fizyki. Społeczność szkolna starała się zaradzić temu problemowi, przygotowując prace we własnym zakresie:" do matematyki 22 przybory oraz wszystkie bryły geometryczne zrobione przez uczniów". Również działające przy szkole Komitet Rodzicielski i Komitet Opiekuńczy podejmowały działania w celu zapewnienia funduszy na doposażenie placówki. W tym celu organizowano zbiórki oraz dochodowe imprezy dla mieszkańców.

         Jednocześnie na terenie szkoły funkcjonowała biblioteka uczniowska i nauczycielska, które łącznie posiadały 977 dzieł. Uczniowie mogli też korzystać z boiska szkolnego, choć w 1953 roku zostało ono szkole odebrane przez MRN. Także ogródek szkolny o powierzchni 500 m² nie spełniał właściwie swych funkcji z powodu zbytniego zacienienia.

         W latach pięćdziesiątych zmieniał się obwód szkoły. I tak w roku 1953 obejmował następujące ulice i miejscowości: ul. Sobieskiego do nr 28, Rynek, ul.Podgórna, Zamkowa, Wałowa, Dworcowa, Piasta, 17 Stycznia, Pająkowskiego, Polna, Nowa, Odbudowanie oraz Dąblin, Wójtostwo, Chrząstowo. W 1959 roku podzielono Dąblin tak, że numery od 1 do 11 pozostały w obwodzie szkoły, natomiast z ul. Piasta pozostały w nim numery od 9 do 16.  Zmianie uległ też podział ul. Sobieskiego. Przyłączono również do obwodu Szkoły Nr 2, Cmentarną, Nowe Osiedle, Szosę Inowrocławską, ul. Kolejową, Odbudowanie II. Natomiast dzieci z Chrząstowa uczęszczały do szkoły w Wielowsi.

         W tych czasach funkcjonowało w szkole wiele organizacji. Największą aktywnością wykazywała się między innymi Szkolna Kasa Oszczędności, która poza zbiórkami pieniędzy prowadziła zbiórki makulatury, złomu itp. Prężnie działały dwie drużyny harcerskie: 37 żeńska i 35 męska. Harcerze 26 kwietnia 1953 roku otrzymali swój sztandar, a 7 stycznia 1957 organizacja ta przekształciła się w Związek Harcerstwa Polskiego. W kwietniu 1957 roku zawiązano hufiec w skład, którego weszły istniejące wówczas trzy drużyny.

         Inną wykazującą znaczną aktywność organizacją, było Koło PCK liczące 105 członków. Działało ono początkowo jako odrębna organizacja, natomiast pod koniec roku 1950 stało się sekcją drużyn harcerskich. Jej członkowie organizowali comiesięczne spotkania, w czasie których wygłaszali referaty, prowadzili i brali udział w kursach sanitarnych, przeprowadzali konkursy czystości oraz opiekowali się "grobami wojennymi". Prężnie działała również Spółdzielnia Uczniowska, która zaopatrywała uczniów w przybory szkolne.

         W roku 1954 pojawiły się pierwsze pomysły nadania imienia szkole. Z okazji 10-lecia Polski Ludowej Rada Pedagogiczna wspólnie z Komitetem Rodzicielskim zobowiązały się do podjęcia starań w sprawie nadania imienia szkole. Padła wówczas propozycja, aby nosiła ona imię gen. Karola Świerczewskiego, jednak pomysłu nie zrealizowano.

         W połowie lat pięćdziesiątych ponownie pojawił się problem bazy lokalowej szkoły. Liczba dzieci wzrosła z 293 w roku 1950 do 437 w roku szkolnym 1959/1960.

Pomimo przeprowadzonego w 1958 roku generalnego remontu szkoła była nadal w złym stanie technicznym:"[...] ściany wewnętrzne pękają, wszystkie mury siadają. Za mało jest pomieszczeń na klasy, brakuje świetlicy, gabinetu biologicznego i fizycznego". Klasy były przepełnione, a pomieszczenia małe i ciemne. Nauka odbywała się na dwie zmiany, a w związku z przyrostem naturalnym przewidywano w latach następnych konieczność podjęcia nauczania na trzy zmiany. Dodatkowym problemem był brak prawa własności do budynku, do którego pretensje rościło sobie Ministerstwo Rolnictwa.

         W styczniu 1959 roku Rada Pedagogiczna postanowiła wystąpić z projektem budowy nowej szkoły w latach 1959-1965. W tym celu powołano na terenie szkoły Fundusz Budowy Publicznych Szkół Powszechnych, którego opiekunką została Henryka Sobecka. Jego celem było gromadzenie pieniędzy na rozbudowę szkoły. Chciano także, aby ten projekt włączyć do perspektywicznego planu rozbudowy miasta. Propozycje takie ponawiano z inicjatywy kierownika szkoły, Stefana Pietrowskiego w ciągu następnych lat. Sprawę ułatwił apel ówczesnych centralnych władz politycznych, który wyrażał się w haśle " 1000 szkół na tysiąclecie". Ostatecznie decyzję o budowie nowego budynku szkoły podjęła MRN oraz Komitet Frontu Jedności Narodu w roku 1963. Budowę planowano zrealizować dzięki funduszom społecznym, a decyzja zyskała poparcie lokalnej społeczności, zakładów pracy oraz funkcjonujących organizacji społecznych i politycznych.

         Budowę rozpoczęto 11 marca 1963 roku. Wykonawcą robót było Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego w Inowrocławiu, a kierownikiem budowy został Jan Foltynowicz. Budowa toczyła się w ekspresowym tempie, o czym świadczą daty zakończenia poszczególnych etapów robót:

1. fundamenty oddano 4 lipca 1963 roku,

2. konstrukcję przyziemia 11 września 1963 roku,

3. konstrukcję I pietra 20 grudnia 1963 roku,

4. konstrukcję II piętra 10 lutego 1964 roku,

5. konstrukcję dachu 7 maja 1964 roku,

6. roboty zewnętrzne 26 września 1964 roku.

         W sierpniu 1964 roku podczas sesji MRN w Gniewkowie radni postanowili nadać szkole imię Aleksandra Zawadzkiego. Uroczyste otwarcie nowego budynku szkoły nastąpiło 27 września 1964 roku o godzinie 11.00 Do udziału w uroczystościach zaproszono szerokie grono władz politycznych i oświatowych, a także Stanisławę Zawadzką (małżonkę patrona szkoły) oraz przedstawicieli zakładów pracy i miejscowych instytucji. Przygotowano bogaty program uroczystości otwarcia.

         Szkoła, jak na ówczesne czasy, była nowoczesna i przestronna. Mieściło się w niej 15 sal lekcyjnych, pracownie prac ręcznych, pracownia fizyko-chemiczna i biologiczna, sala gimnastyczna, kuchnia, stołówka i świetlica. Z chwilą oddania nowego budynku przeciętna liczba zagęszczenia uczniów na salę lekcyjną spadła z 52 do 40.

         W nowym budynku funkcjonowała już szkoła ośmioklasowa. Przygotowania do tej reformy rozpoczęto w 1961 roku, a weszła ona w życie w roku 1963.

         W styczniu 1966 roku nastąpiły zmiany na stanowiskach kierowniczych szkoły. Stefana Pietrowskiego zastąpił Lech Pietrzak, a Barbarę Piertrowską, pełniącą funkcję zastępcy po rezygnacji p. Niewiadomskiej, zastąpiła p. Teresa Ratajczak jako społeczny zastępca kierownika. We wrześniu 1967 roku zastępcą kierownika szkoły została p. Barbara Frąszczak.

                   Nowością w funkcjonowaniu szkoły było pojawienie się w roku szkolnym 1968/1969 klas specjalnych. Utworzono wówczas klasę V i VI. W 1973 roku rozpoczęto przygotowania do wprowadzenia reformy oświaty, polegającej na utworzeniu powszechnych szkół średnich oraz wprowadzono system wychowawczy Henryka Muszyńskiego. 

          2 września 1974 roku szkole nadano rangę Zbiorczej Szkoły Gminnej, a tytuł gminnego dyrektora szkół otrzymał Lech Pietrzak. W skład tej placówki weszło 7 szkól podstawowych, 5 punktów filialnych, 8 przedszkoli. W tymże roku rozpoczęto organizowanie Szkolnej Izby Pamięci Narodowej, którą otwarto 22 października. Izba, w której zgromadzono 2000 eksponatów, zajęła w 1984 roku I miejsce w skali województwa.

         13 grudnia 1981 roku wprowadzono w Polsce stan wojenny. Cztery dni później w szkole odbyło się związane z tym wydarzeniem nadzwyczajne posiedzenie Rady Pedagogicznej. Dyrektor Lech Pietrzak poinformował o przedłużeniu ferii dla uczniów do 3 stycznia 1982 roku oraz przedstawił problem funkcjonowania szkoły w tym wyjątkowym czasie.  Zapoznał między innymi nauczycieli z ich nowymi obowiązkami .

         1 września 1984 roku nastąpiła kolejna zmiana w organizacji placówek oświatowych naszej gminy. Po rozwiązaniu zbiorczej szkoły utworzono Inspektorat Oświaty i Wychowania w Gniewkowie, który mieścił się w budynku szkoły. Placówka liczyła wówczas 938 uczniów i 53 nauczycieli. W kierowaniu szkołą dyrektorowi Lechowi Pietrzakowi pomagało dwóch zastępców p. Irena Szulc i p. Barbara Frąszczak.

         Rok 1989 zapoczątkował okres zasadniczych zmian w funkcjonowaniu państwa polskiego, a co za tym idzie, także w oświacie. W 1990 roku zlikwidowano stanowiska Inspektora Oświaty i Wychowania, a powołano Delegaturę Kuratorium Oświaty i Wychowania w Inowrocławiu oraz utworzono stanowiska wizytatorów rejonowych. Wprowadzono także ponownie religię do szkół. W związku z szeroko pojętymi zmianami zaistniał także problem patrona szkoły. Aleksander Zawadzki utożsamiany był z przedstawicielem minionego systemu. W związku z powyższym, już w styczniu 1990 roku padła propozycja usunięcia portretów tego patrona z terenu szkoły. Następnym krokiem była decyzja Rady Pedagogicznej z 8 listopada 1990 roku o zniesieniu dotychczasowej nazwy szkoły. Na podstawie tej uchwały dyr. Waldemar Lewicki wystosował pismo do Kuratorium Oświaty i Wychowania z uzasadnieniem i prośbą o zniesienie obowiązującego dotąd imienia szkoły. W styczniu 1991 roku nadesłano pozytywną odpowiedź i definitywnie imię Aleksandra Zawadzkiego zniknęło z frontonu szkoły.

         W połowie lat osiemdziesiątych szkoła budowana z myślą o 500 uczniach nie była w stanie zagwarantować odpowiednich warunków dla blisko 1000 uczących się w niej dzieci. Istniało 36 oddziałów dysponujących tylko 15 salami lekcyjnymi, a nauka odbywała się na dwie zmiany: od 7.30 do 18.30. Dotkliwie odczuwano brak pomieszczeń dla działalności kół zainteresowań, organizacji młodzieżowych, brak było odrębnej sali dla świetlicy. Starania o rozbudowę szkoły rozpoczął w 1985 roku dyrektor Lech Pietrzak. Dokumentację przygotowało Biuro Projektowo - Badawcze Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt” w Bydgoszczy, a głównym wykonawcą zostało Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego w Inowrocławiu. Rozbudowa szkoły została ujęta w planie inwestycyjnym na lata 1986-1990 przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Bydgoszczy. Budowę rozpoczęto 3 listopada 1988 roku. Prace przeciągały się jednak z powodu braku środków i udało się je zakończyć dopiero w 1993 roku dzięki staraniom dyrektora Waldemara Lewackiego oraz urzędującej od 1992 roku dyrektor Elżbiecie Torgowskiej. Uroczystość otwarcia nowej części szkoły odbyła się 12 lutego tegoż roku. Uczestniczyły w niej władze miejskie i oświatowe, pracownicy szkoły, uczniowie oraz mieszkańcy Gniewkowa. W nowo oddanej części budynku mieści się do dziś 15 sal lekcyjnych, sklepik uczniowski, świetlica, pracownia techniki, pokój nauczycielski, świetlica socjoterapeutyczna, gabinet stomatologiczny, a także duży hol, na którym odbywają się uroczystości szkolne.

         W międzyczasie następowały kolejne zmiany na stanowiskach dyrektorów szkoły. Na emeryturę przeszedł dyrektor Lech Pietrzak, a jego funkcje przejął Waldemar Lewicki. Funkcje zastępców pełniły p.Elżbieta Białka i p. Bożena Milewska. Od 1 września 1992 roku do 1999 roku dyrektorem szkoły była p. Elżbieta Torgowska, a zastępcami p. Elżbieta Białka i p. Barbara Łakomy.

         Koniec lat dziewięćdziesiątych to czas zmian w funkcjonowaniu oświaty, w tym także naszej szkoły. 1 września 1999 roku szkoła uzyskała status Zespołu Szkół Szkoły Podstawowej Nr 2 i Gimnazjum Nr 1. Kierownictwo placówką objęła p. Barbara Łakomy, a zastępcą została p. Elżbieta Torgowska. Po zakończeniu przez uczniów edukacji na poziomie szkoły podstawowej, szkoła uzyskała 1 września 2001 roku status Gimnazjum Nr 1 w Gniewkowie. Dyrektorem została Elżbieta Torgowska, która kieruje szkołą do chwili obecnej. Z jej inicjatywy 13 października 2003 roku, nadano Gimnazjum imię Ziemi Kujawskiej. Aktualnie uczęszcza do placówki 659 uczniów, a nad ich wykształceniem czuwa 56 nauczycieli. Placówką kieruje p. dyrektor Elżbieta Torgowska, a zastępcami są p. Barbara Łakomy i p. Maciej Stysiał.

 

Aleksander Kręc, Waldemar Lewicki